|
Home
|
Fotoalbum
|
Videoalbum
|
Stats
|
Beheer
|
Weblog Frontpage
|
Borsato weblog maken?
|
Help
|
Borsato.nl
|
Login
|
Mobiel
| Zet
javascript uit
Kelly heeft griep
Kelly heeft griep. Het is wat. Griep. Je weet wel. Met spugen. Koorts. Slap. Honger maar niet kunnen eten. Moe zijn maar niet goed kunnen slapen. Dorst hebben maar alles in hetzelfde tempo weer uitspugen. Ze is echt ziek. In haar vrije weekend nota bene.
Het is echt vreselijk Ik moest vandaag mijn eigen thee zetten. Ik heb dus geen thee gedronken. Ik moest vandaag mijn eigen brood smeren. Ik heb dus ontbijtkoek gegeten. Zo ziek is Kelly. Nee, ziek zijn is geen lolletje. De laatste shows reed ik met Marco mee, en aangezien ik nogal wat spullen heb en Kelly toch al eerder zou gaan, gingen de vlaggen, de flyers, de parasolvoeten, de gieter en alle andere spullen voor de early acces van de fanclub in haar auto mee. Nu is ze ziek. Ze kan nauwelijks lopen, laat staan autorijden. Oh kommer en kwel.  Ze rijdt zondag met me mee naar de Ziggo Dome. Zo jammer als ze dan niet mee kan! Gelukkig hebben we heel veel mensen om te scannen en te flyeren zondag Misschien is het een eendagsgriep. Je een dagje ontzettend miserabel voelen en dan de volgende dag eigenlijk alweer beter zijn. Laten we met elkaar hopen dat het zo'n griep is. Voor 
Zeventig
Ik ben veertig. Ik ben echt veertig. Ik zie er uit als achtentwintig, voel me vaak net dertig en gedraag me momenteel als zeventig.
Vroeger, weten jullie nog, vroeger als je ziek was, zorgde je moeder voor je. Als je echt ziek was bleef je in bed, en las je een stripboekje als dat lukte. Of je sliep gewoon tot je beter was. En de laatste dagen mocht je met een dekentje op de bank. Dan was je niet meer heel erg ziek, maar nog te ziek om naar school te gaan. Want je moest uit-zieken.
En vervolgens was je weer beter. En dan ging je naar school, naar turnen en jazzballet. Je bouwde een hut in het bos, verzon een geheimtaal, schaduwde de achterbuurman en noteerde alles in je geheime schriftje, knikkerde, verstopte je, speelde blikspuit en honkbal. Je knutselde en sprong over slootjes. Je verzorgde je dieren en stopte stiekem de rammelaars bij de voedsters zodat er weer jonge konijnen zouden komen. Je schommelde en hinkelde, je tikte en als niemand keek deed je mee met belletje trekken. Kortom, je had het druk en dat kon ook. Maar nu. Nu ben ik veertig en moet ik eerst al in-zieken. Dat betekent je erg belabberd voelen terwijl er dus gewoon nog helemaal niks aan de hand is. Een soort aanstellerij, omdat je dan nog niet weet dat je aan het inzieken bent, je weet niet beter of je moet gewoon de schouders eronder zetten enzo. Die schouders die zo verkrampt zijn. En dan word je ziek. Geen leuke, spannende tropische variant, geen Mexicaanse neigingen met sombrero en angstig kijkende mensen die je geen hand meer willen geven. Nee, een oer Hollandse en doodordinaire buikgriep. Overgeven en koorts dus, en verder niets mysterieus. Een emmer naast je bed, transpireren en rillen. En je belabberd voelen. Ik was er echt heel goed in.
Inmiddels zijn we een week verder. Vroeger, ja, vroeger, was ik dan gewoon weer 'beter'. Maar hoewel ik volgens mij keurig heb uitgeziekt na het inzieken, ben ik nog steeds slap. Zwak. Futloos. Ik ben veertig, zie er uit als achtentwintig, voel me vaak net dertig en gedraag me momenteel als zeventig. Auw.  Ik werk dus weer, maar niet zo hard als anders. Ik sta dus vroeg op maar schrik me lam van mijn spiegelbeeld. Ik ga vroeg naar bed want ik val anders zittend in slaap. Om maar even een zeer ernstig voorbeeld te noemen: mijn chronisch zieke man heeft meer energie dan ik. Maar hee, ik ben er weer! Ik beantwoord mail. Ik heb gisteren een fantastische maaltijd bereid voor mijn jarige echtgenoot (41) en zondag een uitnodiging gephotoshopt voor de verjaardag van Aron (waarin ik doodleuk december schreef ipv november). Ik ben met Daantje door de FCD restanten in mijn kantoor gegaan waardoor ik er nu bijna weer kan lopen. Ik heb de achterstallige post een soort van weggewerkt. Een stapel met 'signeren' gemaakt voor als ik Marco te grazen neem. En last but not least, ik ben alweer aan de Tifosi begonnen. Met denken dan, maar dat is stap 1 altijd. Lunarda, ik reken op een mail van jou, dat snap je. Tot slot: iedereen bedankt voor de superlieve cadeautjes die ik op de FCD, daarvoor en erna mocht ontvangen! Ook de beterschapskaarten waar heel erg lief, dank jullie wel!  xx N. P.S. Heb ik iets gemist ondertussen? Lijkt wel of ik hier in geen eeuwen ben geweest 
Sielug!
 Sinds Aron heel klein is heeft hij al last van een eigenaardige allergie. Eén keer in de zoveel tijd (anderhalf jaar ongeveer) zwelt een deel van zijn gezicht op. Soms zijn oor, soms zit zijn oog spontaan helemaal dicht, soms is zijn kaak opgezwollen. Het komt zonder aanwijsbare reden (we hebben alles wat hij van te voren gegeten had gecontroleerd) en verdwijnt na een paar dagen vanzelf. Omdat de huid in korte tijd erg oprekt, jeukt het vaak, en met name een dik oor kan ook erg pijn doen. De laatste keer was zijn oog aan de beurt en gisteren begon zijn oor weer. Toen hij klein was kwam het vaak na buitenspelen, maar we konden niets verzinnen wat hij in de zandbak kon oplopen, en dit keer heeft hij niet eens echt buiten gespeeld. Wat het is, geen idee. De dokter zegt: 'Een allergie!' maar dat hadden we zelf ook al verzonnen. Wáár hij allergisch voor is weten we niet, en om nu een intensieve, dure en ook vervelende test te ondergaan voor die ene keer in de anderhalf jaar dat hij er last van heeft, is ook weer zoiets. Van Aron hoeft het niet, van ons hoeft het niet, en de dokter zag er ook het nut niet van in. Toch heb ik hem gistermiddag thuisgehouden toen zijn oor wel erg grote afmetingen aan nam en na een onrustige nacht met pijn en huilen heb ik hem vanmorgen ook laten liggen. Zijn oor voelt heet aan en staat letterlijk onder druk. Los van het feit dat hij alleen aan zijn oor kan denken en zijn schoolwerk zijn aandacht niet krijgt, schaamt hij zich ook voor zijn oor. En dat begrijp ik wel. Volgens mij kan dat ene schooldagje geen kwaad. Maar mocht iemand hier een gouden tip hebben? Aron zijn oor hoort het graag!
We leven mee...
?Deze ziekte heeft me veel gebracht. Mooie dingen (betere band met mijn ouders) en minder mooie dingen (vriendschappen verwateren). Via de logjes kreeg ik steun uit onverwachte hoek, maar voel me tegelijkertijd in de steek gelaten wanneer ik iets heel persoonlijks log en er nauwelijks reacties komen. Als ik dan zie wat anderen voor reacties krijgen, dan voel ik me extra alleen. Ik weet waar de schrijver op doelt. Op de bloemenactie voor Ine en Ramon. Vorig jaar kregen ze een half jaar bloemen kado van de loggers en zelfs een zakcentje die ze in Antwerpen afgelopen tour konden spenderen. Hartstikke lief, werd warm ontvangen en zeer gewaardeerd. Maar nu zijn we een half jaar verder en de actie is herhaald. Ik begrijp heel goed dat wanneer je vriendinnetje het moeilijk heeft, je iets voor haar wilt doen. Maar door de loggers te benaderen maak je het veel groter. Dit is geen vriendinnenactie meer dan, maar een groepsgebeuren. En ook daar is natuurlijk niets mis mee, maar er zijn zoveel mensen die het moeilijk hebben. En voor mij voelt dat niet goed. Ramon heeft een nare vorm van kanker. Maar op deze weblogjes hebben veel fans kanker, een partner, broer, vriend of ouder die aan deze ziekte lijdt. En dan heb je nog zoveel andere vormen van vreselijke ziekten en ander leed, wat je vaak aan de buitenkant niet kunt zien. Door een actie zo ?open? te doen is het extra pijnlijk wanneer je het zelf moeilijk hebt en niemand dat op lijkt te merken. Of nog veel erger: men wel weet wat er met je aan de hand is, maar jouw situatie niet interessant genoeg vindt om iets mee te doen. Voor mij is het vaak dubbel. Ik probeer veel op te merken, heb ook lieve collegaatjes die me daarbij helpen, en we proberen altijd iets te doen. Een kaartje van ons samen, een kaartje van Marco, en ik stuur ook zelf geregeld een kaartje naar iemand waarvan ik denk dat ze het kan gebruiken. Maar dat kan niet onuitputtelijk en niet altijd, we zien ook logjes over het hoofd en soms vergeet ik het gewoon. Ine is een vriendinnetje van me en ik leef op mijn eigen manier met ze mee. Soms door iets te sturen, meestal door een luisterend MSN-venster, en we hebben nog een date in het verschiet. Ik gun zowel Ine als Ramon alle geluk, en we weten allemaal dat ze het kunnen gebruiken.
En dat hoeft uiteraard niet via een stukje op je eigen log, maar bijna iedereen kun je bereiken door de naam van de weblog voor @borsatoweblog.nl te zetten. Een mailtje is vaak veel persoonlijker dan een reactie of een stukje. Zelfs nog warmer dan bloemen of kadootjes. Gewoon even 1 op 1. Laten weten dat je op de hoogte bent van de situatie van de ander en ze een hart onder de riem wilt steken... Dank je wel!
Poets, poets....
Aron: "Mam, waar is jouw tandenborstel?"
Ik: "Waarschijnlijk in mijn toilettas, ik had hem meegenomen." Aron: "Oh. Nou, dan gebruik ik dit keer wel mijn eigen." 
Stomme dokter!
 Ik loop niet vaak bij mijn huisarts binnen. Mijn kinderen mankeren eigenlijk nooit wat. Geen ontstekingen, geen botbreuken, geen rare rode vlekjes. Het meeste kunnen we zelf oplossen. De mannen in mijn gezin hebben beiden wat last van psychische klachten en daar hebben we een psychiater voor. Onze huisarts, ik woon nu drie jaar in Almere, heb ik zelf nog maar één keer bezocht. Maar nu had ik klachten. Stekende pijnen in mijn buik, buitensporig misselijk de hele tijd. Kokhalzen maar niet overgeven. Eigenlijk vrij gewone, vage klachten maar die wel mijn dagen beheersten. Van pure ellende had ik al een zwangerschapstest gedaan (niks aan de hand gelukkig). Werken was moeilijk, sporten onmogelijk, slapen onrustig. Ik maakte een afspraak, maar mijn huisarts was met vakantie. Geen punt, iedere arts die me kon helpen was welkom. Ik strompelde na een halve nacht wakker liggen naar het gezondheidscentrum en vertelde mijn verhaal. Vertelde erbij dat mijn darmen sowieso wel mijn zwakke plek zijn, maar dat het dit keer heel anders voelde.
Voordelen...
De voordelen van ziek zijn:
Je mag de hele dag in bed liggen. Je kunt overdag slapen en toch 's nachts gewoon weer slapen. Je hoeft niets te eten wat je niet lust. Je mag alles eten wat je weg krijgt. Je kunt onfatsoenlijke geluiden maken en niemand die het raar vindt. Je hoeft niet te werken. Je hebt geen haast. Geen stress. Geen plannen. Je mag lezen als je wilt. Je mag televisie kijken als je wilt. Af en toe vraagt een gezinslid of je nog iets wilt en dan wordt dat gebracht. Je hoeft helemaal niets, alleen beter worden. De nadelen van ziek zijn: Je waardeert de voordelen niet omdat ziek zijn gewoon k#t is. 
Ik wil het niet!
 Gisteren heb ik een geweldige dag gehad. We hadden het feestje van Jada en die kleine meid liep zo te stralen de hele dag dat ze iedereen aanstak! Het was een feeënfeestje en voor die feestelijke gebeurtenis hadden Leontine en ik ons ook verkleed. We hebben geschminkt, geknutseld, gedansd en kregen bezoek van de Goede Fee. Het was in één woord geweldig! Ik heb echt van het begin tot het eind genoten en daar bovenop kwam dan de dankbaarheid van Marco en Leontine. Leontine bleef me bedanken en Marco werd een beetje emotioneel zelfs, waardoor mijn feeënschmink het ook zwaar kreeg. Het is voor kids natuurlijk heel naar wanneer hun opaatje overlijd, maar als je je al weken verheugd op je partijtje, is het extra zuur als die ook niet door kan gaan. Voor Jada was het zelfs haar eerste partijtje en ze telde de nachtjes tot het eindelijk zover was. Leontine zei dat als ik er niet was geweest ze het afgeblazen hadden, want ze kwamen pas dinsdagavond terug uit Italië. Ik had toen alle boodschappen al gedaan, een verkleedkist gehuurd, onze kleding geregeld, uitdeelzakjes gemaakt en voorbeeldjes geknutseld voor de toverstafjes en fotolijstjes die we zouden gaan maken.
Ik hou er gewoon niet van!
 In mijn omgeving zijn een aantal mensen die af en toe ergens last van hebben. En ik ben dan altijd heel duidelijk: ga gewoon naar de dokter. Denk niet dat je het zelf beter weet, ga niet zelf zitten invullen wat het kan zijn en denk niet dat jij net zoveel kennis hebt als de man die daar jaren voor heeft gestudeerd. Kom op, hoe moeilijk kan het zijn?Maar heb ik zélf ergens last van, dan is dat uiteraard een heel andere zaak. Dan weet ik echt heus wel wat goed voor me is en ken ik mijn lichaam als geen ander.Ik vind het niet erg om naar de dokter te gaan als ik een mooi afgebakend probleem heb.
Ah gos...
 Mijn ta... ta... tan...ndarts is ziek. Ik werd gebeld dat mijn afspraak vandaag helaaaaaas niet door kan gaan. Ik ben uiteraard volledig overstuur en compleet in de war. Ik had me er ontzettend op verheugd. *proest* Over drie weken krijg ik een nieuwe kans, want ik heb twee lekkende vullingen. Nou mevrouw, er lekt wel meer aan mij! En daar doen we ook niets aan. Maar goed, het gaat niet door. Ik hoef niet. Mag niet eens! Het is ongelofelijk kinderachtig natuurlijk, maar ik sprong echt een gat in de lucht! Ze is ziek, YESSS! Dus nu ga ik naar de kapper. Want het enige voordeel aan de ta... ta... tan... aan die mevrouw, is dat ik dan een half uurtje niet werk. Daar maken we nu ter compensatie van de voor niets doorgestane angsten dus lekker een heel uur van waarbij ik de hele leesmap bij de kapper ga lezen. Weet ik eindelijk weer met wie Patty het doet, met wie Gerard ruzie heeft en welke vreselijke ziekten de andere BN'ers misschien wel of toch niet hebben. Lang leve het griepvirus!
|
||||||
|
|
RSS Weblog
Techniek & Webdesign : Qball Internet BV
Marco Borsato - Borsato.nl