|
Home
|
Fotoalbum
|
Videoalbum
|
Stats
|
Beheer
|
Weblog Frontpage
|
Borsato weblog maken?
|
Help
|
Borsato.nl
|
Login
|
Mobiel
| Zet
javascript uit
Lilo & Stitch II
 Arno had een verrassing: hij had de dvd van Lilo & Stitch 2 voor ons! Bordjes werden verrassend snel leeggegeten, pyjama's werden in sneltreinvaart aangetrokken, en korte tijd later hadden we ons met de dekbedden op de bank geïnstalleerd.Drinken erbij, bakje chips (hadden we niet net gegeten?), iedereen een knuffeldier... we waren er helemaal klaar voor! Kijk ons stralen op de foto! Quality-time samen! Knus op de bank, genieten van een vermakelijk filmpje. Maar oh-oh, wat ben ik daar op terug gekomen! Mensen, mensen, laat dit een waarschuwing zijn! Trap er niet in! Kijk die film niet! Wat nou, alle leeftijden! Puur bedrog! Want wat hébben we gejankt. Er waren momenten dat we de film niet eens meer konden verstaan, zo hard schokschouderden, snotterden en snikten we. Lilo, die met gebroken stem 'Ik hou van je!' tegen Stitch zegt. Die zo'n spijt heeft dat ze had gezegd dat ze hem nodig had, terwijl hij háár zo nodig had gehad. En wij hadden hen allemaal zo hard nodig. Om ons verdriet nog even te onderstrepen: de chips ging niet op. We konden niet meer eten van ellende. Asmara riep uit dat ze deze rotfilm nóóit meer wilde zien. Aron had toch liever een gewone film die niet zo zielig was, iets met oorlog ofzo. En ik kon geen antwoord geven want mijn mascara prikte als een gek.  Met zijn drietjes in elkaar verstrengeld keken we deze film die verboden zou moeten worden, toch nog dapper af. En wat denk je?Het liep goed af... Daar zaten we dan, nog nasnikkend naar de aftiteling te kijken. "Het was eigenlijk toch wel een mooie film," evalueerde Asmara, haar laatste tranen wegwrijvend. "Met die ontploffingen ook best een stoere film," vond Aron, wiens onderlip nog niet stil gehouden kon worden. En ik knuffelde mijn kinderen nog een keertje extra. Genietend van mijn 'Ohana'. Familie laat je nooit in de steek... 
Fanmail of Lego deel II
 Een grote witte envelop op de mat. Arno's naam erop. Tot zover begon de dag al uniek. Er komt zelden post voor Arno, en dan is het meestal nog een blauwe envelop ook.We maakten al grapjes, dat het vast van zijn geheime minnares was, die dan nu niet meer zo geheim zou zijn. Wat bleek? In de envelop zat een groen legoblokje. Een begeleidend schrijven verklaarde dat het van Mies kwam, die 't blokje vast nog onder/in/achter/bij een kast had gevonden. Ik vond het vooral een hele goeie grap, dat Mies dat blokje opgestuurd had. En Arno? Die was oprecht blij! Hij had dat stukje dus écht nodig gehad. Eigenlijk mist hij er nog twee zoals deze. Mies... tijd voor een grote schoonmaak thuis! Wie weet kom je nog iets tegen, hihi! Maar als je naar deze foto kijkt kun je niet anders dan twee dingen vaststellen: 1) Arno was echt blij met de brief en het blokje en 2) Hij is zó schattig in zijn pyjama! 
Lego
 Kortgeleden ging ik nietsvermoedend naar de verjaardag van Jeroen, waarbij we aan het eind een krat met lego meekregen. Mijn zoon zat te stuiteren in de auto van blijdschap en was de volgende ochtend extreem vroeg wakker waardoor ik toen ik beneden kwam een huiskamer trof waarvan het laminaat niet meer zichtbaar was. Overal lag lego. Maar daar wist zijn vader wel wat op. Er werden mandjes en bakjes verzameld en alles werd uitgezocht. Je zou dus denken dat Aron nu elke dag met zijn lego speelt. Dat is echter bijna goed, maar een incomplete stelling, kan ik je vertellen. Want de grote tafel is al een paar dagen door de lego ingenomen. Het mag niet opgeruimd, weggelegd of verplaatst worden, niet verschoven of verhuisd. En het is niet mijn zevenjarige zoon die deze eis in huis heeft gesteld, nee, die kan ik namelijk nog wel aan. Het is zijn vader die zich gretig op de lego heeft gestort. Er is al een draak gemaakt met tanden, een auto met aanhanger waar ook nog poppetjes in kunnen, en ook een vliegtuig heeft hij al gefrabiceerd. En alles wordt op de nieuwe Visdalenkast gezet en mag niet meer uit elkaar. Aron speelt heel voorzichtig met alle kunstwerkjes, en samen hebben de mannen erg veel plezier. Asmara wilde wel eens weten wat er nu zo leuk aan lego is. Aron vertelde haar daarop dat je er heel veel van kan bóuwen. "Ja, dát weet ik wel," antwoordde ze. "Maar dat vroeg ik niet. Ik vroeg wat er nou zo léuk aan is." Aan mij hoeft ze dat in ieder geval niet te vragen. Ik heb geen flauw idee.
Stokje!
 In februari 2003 kreeg ik van mijn toen 5-jarige zoon mijn eerste stokje. Het was een prachtexemplaar, zó mooi, dat hij niet zomaar in het bos achtergelaten kon worden. Hij heeft een tijdje in onze achtertuin geslingerd, waarna hij een zekere dood in de groene kliko stierf. Mijn tweede stokje kreeg ik deze week! Hoera! Mies gaf me dit stokje. En ondanks dat ik al een tijdje dapper meelog, heeft nog nimmer iemand me een stokje gegeven. Na het wegpinken van wat welgemeende tranen, ben ik zover. Ik ga aan de slag met mijn boeken-stok! Hoeveel boeken heb je? Hoeveel boeken ik heb... bedoel je in aantallen, in kubieke meters of in kilo's? Niet dat het uitmaakt, want het is onmogelijk te meten. Laten we maar vaststellen dat het er veel zijn, maar niet buiten proporties omdat ik heel veel weggedaan heb het laatste jaar. Alles wat niet nog een keer gelezen hoeft te worden en geen emotionele binding heeft, mocht weg. Snik. Ik ben nog niet hersteld. Wat is het laatste boek dat je kocht?  Het laatste boek wat ik kocht is er eentje die rechtstreeks voortkomt uit mijn Goede Voornemens. Het is een boek over de Griekse Mythologie. Ik vind dat best interessant maar weet er zo weinig van. Eigenlijk wil ik heel graag een goed geschiedenisboek. Een boek wat de hoogtepunten van nul tot nu zeg maar behandelt, zodat ik weet waar de Slag bij Nieuwpoort (1600, ik dreun het zo op...) eigenlijk om ging, wie Bonifacius was en waarom hij bij Dokkum is vermoord en wat er zo stout was aan Karel de Stoute. Tips zijn welkom voor een goed boek! De laatste leesboeken die ik kocht zijn er drie van Saskia Noort geweest. Ik doe zelden iets met mate. Wat is het laatste boek dat je las?  Op vakantie heb ik heel veel boeken gelezen. Een aantal van Dean Koontz, sommige vind ik schitterend en van anderen kan ik niet meer slapen. De boeken van Saskia Noort die ik onlangs gekocht heb had ik mee. De boeken van het echtpaar Nicci French vind ik leuk en ik had er twee mee die ik al gelezen had maar nog wel een keertje wilde lezen. Twee boeken van Dan Brown ook, het overbekende Bernini Mysterie en de Da Vinci Code. Ik vond ze leuk om te lezen, spannend, en heb voor allebei één lange dag nodig gehad. Heerlijk! Het is alleen zo dat als je twee boeken uit hetzelfde genre van dezelfde schrijver zo kort achter elkaar leest, de verhaallijnen door elkaar lijken te lopen. I k wil er soms iets uit vertellen en dan realiseer ik me dat ik niet meer precies weet wat er in welk boek gebeurde. Dat heb ik met de boeken van Nicci French dus ook. Voordeel: Deze kan ik rustig binnenkort nog een keertje lezen! Noem vijf boeken die veel voor je betekenen.  1) Waterschapsheuvel van Richard AdamsDit boek heeft mijn vader aan me voorgelezen toen ik eigenlijk al lang groot genoeg was om zelf te lezen. Ik was een jaar of elf en elke avond las hij een hoofdstuk voor. Ik herinner me dat ik het helemaal niet erg vond om naar bed te gaan, ik verheugde me gewoon op het moment waarop we verder zouden lezen over Sleutelbloem en Vijfje en al die andere karakters in het boek. De verfilming later was leuk om te zien, maar zo anders dan ik me had voorgesteld, dat ik helemaal van slag was.  De getekende konijnen waren zo nep, terwijl ze levensecht in mijn hoofd waren... 2) Sybil van Flora Rheta Schreiber Dit boek waarin een meisje een meervoudige persoonlijkheidsstoornis heeft, greep me ontzettend aan. Zoveel mensen in je, en zo eenzaam zijn. Ik heb er toen ik achttien was weken bijna letterlijk wakker van gelegen. Ik heb het inmiddels een keer of vijf gelezen en nu ik dit schrijf denk ik: het wordt wel weer eens tijd!  3) Alle boeken van Patricia CornwellLugubere seriemoordenaars, bewijsmateriaal verzamelen, conclusies trekken, en je verwonderen over de verwrongen psyche van de beschadigde mens. Haar eerste boeken, met Kay Scarpetta in de hoofdrol, vind ik het mooist. Ze heeft ook nog een boek geschreven zonder deze hoofdrolspeelster, en daar moest ik wel even aan wennen, al was het net zo gruwelijk en gingen de slachtoffers nog altijd erg dood. Ze heeft ook een boek geschreven met als titel Portrait of a serial killer, over ik meen Billy the Kid. Daar kwam ik niet doorheen. Ik zou heel graag een dergelijk boek willen schrijven, maar las vorig jaar ergens dat boeken over seriemoordenaars volkomen 'uit' zijn. Als ik dus nu begin, is ie misschien klaar tegen de tijd dat het weer 'hot' is.  4) De boeken van Jean Auel, de serie de AardkinderenOok deze boeken heb ik al een aantal keer gelezen. Ze heeft het zó geschreven dat ik bijna bij een dergelijke stam zou willen wonen. Lekker knus rond het haardvuur, af en toe wat kruiden plukken of een mammoet villen, lekker kraaltjes rijgen en je wassen in de rivier. Iedereen is verantwoordelijke voor elkaar, je hebt elkaar nodig om te overleven. Ieder benut zijn talenten, en ieder talent wordt als waardevol gezien en gerespecteerd. Het is dat het zich allemaal afspeelt in een IJstijd, dus bedank ik toch maar. 5) Harry Potter van J.K. Rowling  Ik ben zo iemand die de Nederlandse vertaling wil lezen en dus braaf wacht en niets over het Engelse deel wil horen of lezen maar ook om 0.00 uur bij de winkel staat om een exemplaar aan te schaffen omdat ik niet tot de volgende ochtend wil wachten. Om 'm dan in één ruk uit te lezen en bijna moet janken omdat ie uit is. Terwijl ik het schrijf vind ik het ook ontzettend achterlijk. Stapelgek ben ik op deze boeken. Het menselijke trekt me, het magische trekt me, de kunst om van een jongetje van elf een geloofwaardige puber te maken trekt me, maar vooral ook haar grenzeloze fantasie. Reizen via brandstof, een Viavia, verdwijnselen en verschijnselen, een uiltje sturen en ga zo maar door. Ze schrijft de meest fantastische dingen zó dat je je afvraagt waarom we het eigenlijk zo niet doen of zo'n uitvinding niet hebben. Ik ben nog niet zo thuis in 't stokjes vangen en werpen, weet ook helemaal niet hoeveel mensen er gretig op zitten te wachten. Maar aangezien ik van Annemarie weet dat ze graag leest, in ieder geval regelmatig boeken van me heeft geleend, probeer ik hem met een welgemikte worp richting haar weblog te gooien. Ik hoop dat ze hem wil vangen en niet snel wegduikt :-)
Kus voor zus!
Het was een gewone doorsnee maandag. Zo eentje die na de zondag komt, en waarna vaak een doordeweekse dinsdag aan komt zetten. Niks bijzonders. Kinderen naar school, werken, vergeten te eten, hoofdpijn krijgen, snel iets eten, verder werken, kinderen halen, teveel herrie in je huis hebben, teveel troep ook, niet echt tevreden zijn over je werkprestaties van die dag en met een sikkeneurig gevoel de keuken induiken om een waardeloze maaltijd te maken. Zo'n maandag. En daar was toen de sms van zusjelief.
   Laat ik voorop stellen dat ik een hele leuke broer en een hele leuke zus heb, van wie ik heel veel houd. Maar daarnaast heb ik nog een bonuszusje gekregen. Een extra exemplaar, gewoon puur voor de heb, voor de leuk. Ze is lief, eerlijk, gezellig, warm, trouw, lief, leuk, aardig, chaotisch, chronisch te laat, lief, gul, sociaal, betrokken en had ik al gezegd dat ze heel erg lief is? Dat is dus mijn zus. De mijne. Yes.    De sms was niet erg lang. Wel erg duidelijk. "IK HOU VAN JOU!" stond er in schreeuwende hoofdletters. Ik voelde me warm worden. Ik weet best dat ze van me houdt. Ik krijg de kans ook niet om het te vergeten. Gelukkig niet, want ik vind die smsjes heerlijk. Ik stuurde terug dat ik haar zo graag weer wilde zien. Ze woont in Den Haag en hoewel ik vorige week nog een avondje bij haar was geweest, voelde het als maanden terug. Dat heb je als je nooit uitgepraat raakt. Ik kreeg een geweldig smsje terug: "Wat doe je morgenavond?" "Jou knuffelen?" stuurde ik hoopvol richting Den Haag. En zo geschiedde. Dinsdagavond kwam ze even na achten aanrijden. De kinderen waren in pyjama maar wilden pas slapen als ze Tante Karen hadden geknuffeld. Ik begrijp dat volkomen dus toen ik meldde dat ik haar auto aan zag komen rijden, stond Aron in zijn pyjama al op de stoep te springen: "Tante Káren!!!!" Er werd gekust, geknuffeld en toegedekt, en toen was ze eindelijk van mij.    Bij Karen kan ik volkomen mezelf zijn. Als ik blij ben, lach ik. En als ik niet blij ben, lach ik gewoon niet. En dan houdt ze nog net zoveel van me als dat ik wel lach. Ik had de slaapbank die als logeerbed fungeert in mijn kantoortje, uitgeklapt. Niet dat ze bleef slapen, maar ik lig zo graag met haar op bed. Dat is gezelliger dan naast elkaar op de bank zitten en in onze huiskamer was PSV aan het voetballen en dat was me veel te druk. In het kantoortje dus, hangend op het bed. Karen zette thee voor me. Inderdaad, ze kwam bij mij op 'visite' (niks visite, ze heeft een eigen sleutel...) maar zette thee voor mij. Daarna haalde ze cola. En toen ging ze mijn nagels vijlen. En lakken. Mijn teennagels knippen, vijlen en lakken. En toen ik met mijn hoofd in haar schoot lag, ondertussen wapperend met handen en voeten om alles te laten drogen, frunnikte ze aan mijn haar.    En ik, ik liet het me allemaal maar welgevallen. Het voegt niets toe aan wat ik vertel, maar ik wil het toch nog even gezegd hebben: er zijn niet veel mensen die op die manier aan me mogen zitten. En als het wel gebeurt, ben ik op mijn hoede. Bij Karen niet. Ik lag daar maar te liggen. Me nergens druk om makend. Pratend over alles wat er in me op kwam. Luisterend naar alles wat Karen wilde delen. En me volkomen gelukkig voelend. We zien elkaar niet vaak. Of tenminste: gevoelsmatig nooit vaak genoeg. Als we elkaar zien, maken we vaak foto's van elkaar. En altijd van ons samen. Regelmatig zijn ze leuk. Het maken van de foto's is altijd hilarisch. Zelfontspanner of gewoon voor ons houdend, als we er maar samen op staan. Het leuke moment voor altijd gevangen in een digitaal bestand. Op bijna alle foto's staan we op ons onvoordeligst. Gewoon omdat de slappe lach niet altijd je mooiste kanten laat zien. En dus doen we het dertig keer over. En hebben we dertig dezelfde foto's van twee te hard lachende zussen.    Mijn zus houdt van mij niet óndanks bepaalde eigenschappen, maar doordat ik al mijn eigenschappen heb. Ze houdt niet uitsluitend van mijn leuke kanten. Mijn minder leuke kanten zijn haar net zo lief. Als ik vrolijk en grappig ben, gezellig en vermakelijk, vindt ze me heel erg leuk. En als ik moe en lusteloos ben, ongesteld en humeurig, dan houdt ze nog altijd van me. En ik? Ik hou van haar. Voor altijd en eeuwig. En of het nou God was, of toch het Lot, dat kan me helemaal niets schelen. Maar zij maakt dat ik me dankbaar voel. Ik ben blij dat ze bij me hoort, een deel van mijn leven is. Ik ben blij met mijn zus.   
Visdalen
 Normaal gesproken vertel ik hier wat ik meemaak. Vandaag vertel ik jullie wat ik níet heb meegemaakt. Het was een mooie dag in september. Het was verrassend mooi weer zelfs voor de tijd van het jaar en ik fietste naar huis terwijl de wind met mijn haar speelde. Het zonnetje scheen, de vogeltjes floten, alles was in harmonie. Thuis pakte ik een beker melk en een banaantje en liep naar mijn computer. Ik kroop erachter en ontdekte dat ik een nieuw mailtje had. Wat gezéllig! Ik opende het mailtje en het bleek  van een bezoeker van mijn log te zijn. Ze had gezien dat ik op zoek was naar het Visdalen dressoir van Ikea zoals ze die een drietal jaar geleden in de winkels hadden. Ze had er nog één staan, in goede staat, en wilde die voor een redelijke prijs wel van de hand doen.Het was een stukje rijden, maar toen we bij haar huis kwamen zagen we dat het meubel in perfecte staat was. Hij paste exact bij de rest van onze Visdalen meubels en toen ik dichterbij kwam leek het dressoir naar me te glimlachen. Ik hoorde een prachtige ballad op de achtergrond terwijl ik in slow-motion  naar het dressoir liep. We vlogen elkaar in de armen als twee oude vriendinnen die elkaar in geen jaren hadden gezien. Iedereen moest huilen, het was volmaakt. Het Visdalen dressoir verhuisde mee naar Almere, waar onze televisie, stereo en dvdspeler nog jarenlang genietend van haar diensten gebruik mochten maken. Arno en ik zaten elke dag op de bank en keken elkaar gelukzalig aan. Wat was het leven toch mooi met ons prachtige Visdalen dressoir van Ikea. We leefden nog lang en gelukkig.  Helaas is de waarheid, de werkelijkheid, de realiteit, minder rooskleurig. We hebben dit dressoir niet. We hebben destijds overwogen het te kopen, maar besloten te gaan voor het andere type, twee iets smallere en hogere dressoirs. Nu we gaan verhuizen zullen we een nieuw meubel moeten aanschaffen voor de TV, aangezien die nu op de balken rust naast de open haard. En met een Visdalen salontafel, eettafel, twee smalle dressoirs, een boekenkast, een buffetkast, twee spiegels en een telefoonkast, ligt de keus voor de hand.Alleen... Ikea heeft het hele Visdalen eruit geknikkerd. Snik! Wie oh wie helpt ons? Wie kent iemand met deze kast? Help de familie Thielen de winter door! 
Goede voornemens deel II
 Ik wilde mijn rokje aan. Mijn roze rokje.Niet mijn rode, niet mijn zwarte en al zeker niet het groene rokje. Mijn roze rokje. Een ieder die in 2003 de fanclubdag heeft bezocht, weet dat hier niet over valt te onderhandelen. Wil ik een bepaald rokje aan, dan gáát dat rokje aan. En geen ander! Nou ja, dan moet hij wél over mijn heupen gaan natuurlijk. Ik had hem mei dit jaar nog aangehad. Met een broek eronder, en een leuk topje erop. Bijpassende strik in mijn haar. Helemaal leuk. Nu wilde ik dit roze rokje aan omdat het zo lekker kleurt bij mijn roze haarband. Ik keek naar mezelf in de spiegel. Geloof me, het zag er niet zo florissant uit. Het roze rokje hing halverwege mijn heupen, dan een onderbroekje, dan een shirt en mijn van de inspanning rood aangelopen kop er fronsend boven. Nee, het was geen aantrekkelijk beeld. Ik ben niet voor één gat te vangen. Ik liet het rokje weer zakken (zelfs dat kostte moeite, hij zat behoorlijk klem) en trok het over mijn hoofd aan. Eigenlijk dacht ik dat het verspilde moeite zou zijn, want sinds mijn vijftiende is mijn bovenwijdte al groter dan mijn heupwijdte, maar aangezien ik nog geen jubelende Arno lallend in een polonaise door de slaapkamer had zien dansen dacht ik nogal zeker te weten dat mijn bovenwijdte nog in tact was. Na veel gesjor, verdacht gekraak en getrek, zat het rokje waar het zitten moest. Uitgeput was ik. Wat een gedoe voor een roze rokje. Oké, ik zag er prachtig roze uit, maar hier kon ik geen gewoonte van maken. Ik keek treurig naar mijn rokje. Ik keek treurig naar mijn spiegelbeeld. Het was overduidelijk, er zat maar één ding op. Ik vond het vreselijk om het te moeten constateren, maar dit soort ernstige problemen vragen nou eenmaal om een drastische oplossing. Dus bij deze is het formeel, officiëel en digitaal vastgelegd. Ik moet een nieuw roze rokje kopen.
Goede voornemens!
 Het is pas september, maar in januari ben ik zo druk met verhuizen dat ik er vast niet aan toe kom, dus ik heb alvast wat goede voornemens gemaakt. Niet geheel vrijwillig, moet ik toegeven. Mijn man voelt zich de laatste tijd zo ellendig, dat hij van een niet-sportende (bridge is geen sport!) en elke dag een-zak-chips-etende man is veranderd in iemand die heel gezond eet (en ook na 20.00 niets meer dus) en elke dag beweegt.  Ik dacht eerst nog dat het wel over zou waaien, maar geen Katrina die hier iets aan kan veranderen, lijkt wel.Dan vriendin E. Die worstelt al jaren met haar spiegelbeeld & weegschaal en heeft een tijd terug een maagband laten plaatsen. Een maagband veroorzaakt echter geen wonderen. Je kunt minder en minder vaak eten, maar natuurlijk nog wel eten. En dus is het zaak goed te overwegen welke voedingsmiddelen wel en niet langs het bandje mogen. Dat valt nog helemaal niet mee! Maar E. is inmiddels vele kilo's lichter, enkele maten slanker, maar vooral heeft ze meer zelfvertrouwen gekregen. Met ingang van deze week is ze drie keer per week gaan sporten. Fitnessen, aquajogging... het kan niet op. Mijn ándere vriendin E. (enig overleg was handig geweest toen ze besloten vriendschap met me te sluiten want twee E's is echt niet overzichtelijk) is ook al zo goed op weg. Ze fitnesst samen met haar man elke vrijdag en heel consequent. Ik, aan de andere kant, ben net twee weken naar Corfu geweest. Met mijn vader die ook van lekker eten houdt. Hoewel ik smeerkaas en leverpastei voor de kinderen in mijn koffer had gestopt, in de veronderstelling dat we 's morgens broodjes zouden halen en dan een ontbijt zouden maken, zijn we elke dag uit eten gegaan. Ontbijt, lunch, diner... onze schitterende keuken kreeg de kans niet vies te worden. Ik ga niet vertellen wat ik allemaal heb gegeten, maar dat het niet in het 40 punten systeem van de Weight Watchers past zal geen verrassing zijn.  Maar... goede voornemens dus. Maandag op de fiets naar school. Ik houd niet van fietsen, of eigenlijk: mijn meest gewaardeerde lichaamsdelen kunnen er niet zo goed tegen. Maar het is maar een klein stukje dus okee. Lopen is nog erger, mijn voeten liggen vaak open. En ik weet best hoe erg het is om met de auto te gaan. Het heeft me alleen nog nooit tegen gehouden. Maar maandag op de fiets. Commotie alom! "Ze kan dus wél fietsen!" Jaja! Maandag tussen de middag warm gegeten, 's avonds een eenvoudige broodmaaltijd en badmintonnen. Vreselijke pijnen met die akelige pootjes van me en ook nog eens nieuwe schoenen. Maar heb vijf kwartier aan één stuk gespeeld voor ik op sterven na dood was. Natuurlijk daar gewoon een kaassouflee en een tosti weggewerkt, ik kan geen wonderen verrichten.Vandaag wederom op de fiets. Dat was pas echt schokkend te noemen. Niemand begreep het. Ik kan het ook niet uitleggen. Het voelde overigens wel best lekker.  In mijn enthousiasme meteen door naar de supermarkt. Dan hebben we dat ook maar gehad. Toen ik de winkel uitreed nog even langs de bloemist, die gelukkig naast de Deka zit, om een bosje bloemen voor vriendin C. te scoren. Ze heeft met ingang van morgen weer een baan, hoera! Met mijn karretje vol boodschappen en de bos bloemen rijd ik naar de parkeerplaats. Waar had ik mijn auto ook alweer gezet? Ik voel de schrik als ik me realiseer dat ik goede voornemens had gemaakt. Met ingang van datzelfde moment degradeerde de goede voornemens tot voornemens au naturel, want er was niets goeds meer aan dat plan. Eén blik in mijn karretje en ik wist dat a) dat nooit zonder moeite rondom mijn fiets gehangen kon worden en b) dat de helft van de inhoud van dat karretje zelfs met mijn creatieve fantasie niet goedgepraat kon worden als je het over goede voornemens hebt.  Gelukkig heb ik fietstassen. Melk, yogi, aardappels, wasmachinetabletten... ik wurmde het er allemaal in. In de plastic tas propte ik de lichte en zachte dingen. Tas aan het stuur. Bloemen tussen mijn tanden. Mijn fiets was overbeladen en mijn karretje moest nog terug. Met de fiets in mijn ene hand, het karretje in de andere hand, schuivelde ik voetje voor voetje naar de rij karren. Achteraf had ik 'm gewoon moeten laten staan, ik denk dat ik het deze week had kunnen redden zonder die vijftig cent. Maar dat plannetje kwam niet in me op. Het kostte me tien minuten en veel, veel zweet, maar toen had ik mijn vijftig cent te pakken.  Trots fietste ik naar huis. In de achtertuin gekomen, merkte ik dat ik mijn fiets niet op de standaard kon zetten, met al dat gewicht erop. Voor de goede orde, IK was al afgestapt, het gewicht omvatte uitsluitend de boodschappen.Daar stond ik een beetje bedremmeld. Wat nu? Hoe doen andere mensen dat? De meest logische manier zal het niet zijn geweest, maar ik kon niet anders bedenken. En dus fietste ik naar binnen, door de huiskamer zo mijn keuken in. Toen kon ik alles op mijn gemakje uitpakken. Ik geef toe, ik voelde me wel een beetje voor joker staan, zo met mijn fiets in de keuken. Of doen andere mensen het ook zo?
Eerste schooldag!
 "Mama, welke kleren mag ik aan?"Een verontruste blik mijn kant op. Het is half acht, de eerste schooldag, en Asmara is bang dat ik op deze dag 'stomme' kleren heb uitgekozen. Ik wijs haar donkergroene krinkelrok aan, en het groen met oranje topje, dat reeds klaar ligt. Zwijgend trekt ze het aan, en bekijkt zichzelf van alle kanten in de spiegel. Dan trekt ze haar rok nog iets lager op de heupen zodat haar navel bloot is. Tevreden draait ze zich om. "Goed. En mijn haar?"  Ik moet lachen. Maar dat doe ik uiteraard niet. Lachen kan desastreuze gevolgen hebben in dit stadium. Inwendig glimlach ik dus. Ik herinner me dit nog allemaal zo goed van toen ik zelf jong was. Als ik vertel dat ze mag kiezen kijkt ze weer in de spiegel. "Doe maar een klein vlechtje aan deze kant," wijst ze, en loopt al naar de doos met elastiekjes om de juiste bijpassende kleuren te kiezen. Het is duidelijk dat ik er goed aan heb gedaan de wekker een half uurtje eerder te zetten. Als haar haar ook naar wens is gekapt, maken we samen Aron wakker. "Joehoe... tijd om wakker te worden!" zing ik vrolijk. Aron kreunt en trekt zijn dekbed verder over zich heen. "Lui varken," grinnikt Asmara, "we gaan naar schóól hoor!" Na enkele minuten op hem in te hebben gesproken, komt er beweging in de bobbel onder het dekbed. "Je hebt geluk, ik moet plassen," bromt Aron nog wat na. Ik pak zijn kleren en leg ze in de goede volgorde. Dan wijs ik Aron erop dat hij zijn pyjama UIT en zijn kleren AAN moet doen. Zeg ik dat niet zo nadrukkelijk, dat trekt Aron zonder problemen zijn kleren over zijn pyjama aan. Maar onder de bezielende leiding van Asmara lukt het hem waarachtig netjes beneden te komen. Beneden heb ik inmiddels een ontbijt getoverd en zitten we aan de grote tafel. Ik ben blij. Wat zijn ze groot en tegelijk klein! Asmara gaat naar groep 3, Aron gaat naar groep 4 en krijgt nu dus 2 meesters in plaats van juffen.  "Vandaag krijg ik een tafeltje," weet Asmara opgetogen te vertellen. Niks geen kring mee voor haar, dat is voor kleuters! "Ik heb allang een tafel," sneert Aron. Asmara zegt niks terug maar als Aron niet kijkt steekt ze haar tong naar hem uit. Ze haalt haar schouders op als ze ontdekt dat ik zag wat ze deed. Als Aron niet kijkt steek ik ook mijn tong naar hem uit, knipogend naar Asmara. Ze lacht. Ik lach terug. Als ik zie hoe Asmara haar rok weer even goed trekt, vraag ik Aron's aandacht. "Kijk me eens aan," vraag ik en hou dan zijn hoofdje zo vast dat hij niet kan bewegen. "Vertel eens, welke kleren heb je aan?" Er verschijnt een diepe denkrimpel in zijn voorhoofd. Hij heeft geen flauw idee. Fantastisch, dat verschil met Asmara!  Dan gaan we naar het schoolplein. Het is duidelijk dat de verbouwing niet zo ver gevorderd is als gehoopt. Dat betekent dat alle groepen door dezelfde kleine ingang naar binnen moeten. Directeur Siem roept dan ook om de beurt de klassen op die naar binnen mogen. Groep 4 mag geen ouders meer mee, al wil ik dat natuurlijk wel, al was het alleen maar om even kennis te maken met de nieuwe meester. Maar met een opgewonden Asmara naast me weet ik dat mijn plaats naast haar is, want in groep 3 mogen de mama's en papa's nog wel mee. Groep 3 mag na groep 4 naar binnen en opeens zie ik Aron ondersteboven op het klimrek hangen. Ik had hem toch echt net verteld dat hij al naar binnen mocht! Chaoot!  Asmara loopt zelfverzekerd haar klas in. Op alle tafeltjes staan namen en ze kijkt onderzoekend rond waar de juffen haar geplaatst hebben. Ze zit bij Kevin, Melissa en Danny in het groepje. Geen vriendinnetjes van haar dus, jammer. Toch begint ze meteen vrolijk te kwekken. Ik zet haar beker en ontbijtkoek in de eten-en-drinkenbak en kus en knuffel haar gedag. Ze krijgt haar grijns niet meer van haar gezicht: ze zit in groep 3!  Vanwege de verbouwing mogen de kinderen nog niet met schoenen naar binnen. In de klas worden slofjes gedragen, om het bouwzand zoveel mogelijk buiten de deur te houden. Voor de deur van groep 4, die inmiddels gesloten is, zie ik dan ook een wirwar aan schoenen liggen. Ik herken de schoenen van mijn zoon voor ik ze goed gezien heb. Niet alleen liggen ze middenin de gang, ook staat er een SpongeBob beker naast met een elastiekje erom en een plak ontbijtkoek erbij. Oh-oh, komt het ooit goed met die jongen?Voorzichtig sneak ik de klas even in en zet de beker in de eten-en-drinkenbak. De beide meesters zijn er vandaag, en ik realiseer me hoe ik de komende maanden dit waarschijnlijk nog een aantal keer zal doen. Ze zien meteen de ware aard van mijn zoon én die van zijn moeder. Want natuurlijk moet ik die beker niet achter zijn luie kont aanbrengen.  Een paar minuten later ben ik weer thuis. Beide kinderen op school. Geen kleuters meer, maar serieuze leerlingen. Kon ik het proces maar bevriezen. Ze zijn perfect zo, ze hoeven echt niet groter te worden..! Zuchtend kruip ik achter mijn computer. En dan betrap ik me erop dat ik gewoon écht zin heb om aan het werk te gaan! Heerlijk, een nieuwe start! Zonnetje op mijn raam. Zonnetje in mijn hoofd.
Gepaste trots...
 Mocht dit nummer een knaller worden... dan komt dat vast niet alleen door de Borsato's!  
|
|||
|
|
RSS Weblog
Techniek & Webdesign : Qball Internet BV
Marco Borsato - Borsato.nl